بر بلندای کوه بیل

می خواهم در خصوص مهاجران افغانی بگویم . این که حالاچگونه و چطور فوج فوج به کشور ما وارد می شوند بماند و ماهم کاری به آن نداریم و نمی توانیم داشته باشیم!

به هرحال این بیچاره ها انسانند،پس از ورود به خاک ما برای ادامه زندگی در یک کشور غریب مجبورند دنبال شغلی باشند و سر پناهی .

از هیچ کاری هم ابا ندارند و انصافا همه می دانیم برخی از کارهایی که بواسطه ویژگی های خاص جسمی انجام می دهند خصوصاَ در امور ساختمانی و بنایی ، از عهده بسیاری از کارگران توانمند ما هم خارج است.

داشتم راجع به اسلام و مسلمانی و انسانیت و وجدان و این جور واژه های خوشمزه حرف می زدم. وقتی سؤالی در خصوص این برادران مهاجر پیش می آید و حالمان خوب است و همه چی آروم است، بلافاصله از وضعیت اسف بار مردم کشور همسایه و مشکلات طالبان و دخالت نیروهای بیگانه و عدم توان حکومت مرکزی افغانستان در حل معضلات فقر و بهداشت و آموزش و امنیّت و...  سخن رانده می شود و این که هم اکنون گروهی از این برادران مهاجر دوشادوش رزمندگان ما و تحت عنوان مدافعین حرم در حال مبارزه با گروهک منفور داعش هستند پس ایجاب می نماید بیشتر از این حرفها حواسمان به آن ها باشد.

امّا امان از وقتی که کار بیخ پیدا می کند...

داستان از آن جا شروع می شود که در فصل زراعت جمعی از همین برادران افغان که دربدر دنبال کار و سر پناه بوده اند توسط کشاورزان یکی از روستاهای منطقه بکار گرفته می شوند و به مرور زمان و با توجه به حصول اطمینان از اعمال و رفتار پسندیده ای که از خود بروز می دهند و  همچنین توجه به انجام اعمال عبادی فردی از جمله نماز و روزه درآن گرمای طاقت فرسای منطقه  که از آن ها دیده می شود در یکی از منازل مسکونی خالی از سکنه اسکان داده می شوند.

پس از چندی برخی از مردم آبادی های مجاور در کنار امور کشاورزی خود برای امور ساختمانی هم از این عمله ها استفاده می کنند . اما وقتی مطالبات این برادران افغان قابل توجه می شود چند تایی از این کارفرمایان که پرداخت بدهی برایشان ثقیل بوده است و به هر دلیل از پرداخت بدهی طفره می رفته اند یادشان می افتد که این مملکت قانون دارد پاسگاه دارد، دادگاه دارد...اصلا این افغان ها مجوز اقامت دارند یا خیر؟

بگذریم وقتی آن روی دیگر سکه نمایان می شود با پی گیریهای خداپسندانه این چند فرد به اصطلاح دین دار و دوست دار قانون که معمولا در هرجایی پیدا می شوند،مراجعه به پاسگاه همان و حضور دلسوزانه و بموقع برادران پاسگاه که در این مدت طولانی از حضور غیر قانونی این افراد که روزانه در جاده و معابر و در انظار عمومی سرکار می رفته اند بی خبر مانده بوده اند در یک چشم بهم زدنی صاعقه وار ،شبانه بر سر این متجاوزین به وطن خراب و آنان را کلّهم جمع آوری و روانه مراکز ذی صلاح می کنند و جالب آن که آنانی که به این ها پناه داده اند از سوی برخی متهم به کمک به داعش می شوند و الباقی ماجرا ...

و البته این وسط آن چه خدای را شکر به فنا می رود و به فراموشی سپرده می شود دهها میلیون تومان دست رنج این بیچاره های غریب و آواره است تا وقتی دیگر و افغانی های دیگر ...

بگذریم، خب این هم یک جور مسلمانی ماست دیگر...

راستی مردم سایر کشورها با هم وطنان آواره ما چگونه رفتاری دارند؟